سخنان حضرت علي(ع) درباره اخرالزمان

پيشگويي هاي امام علي (ع) درباره آخر الزمان در جاي جاي سخنان آن بزرگوار در نهج البلاغه مشهود است. آن چه مي خوانيد، خلاصه ای از اين سخنان گهربار است که مي توان راهگشاي زندگي امروز و فرداي شيعيان و مواليان آن حضرت باشد.

<<و خلَّف فينا رايةَ الحقِّ ، مَن تَقدَّمها مَرق ، و مَن تَخلَّف عَنها زَهق ، و مَن لَزِمها لَحَق ، دليلُها مَکيثُ الکَـلام ، بَطـِىءُ القِيام ، سَريعٌ إذا قَام ، فإذا أنتُم أَلَنتم لَه رِقابَکم، و أَشَرتم إليه بِـأَصابِعِکم جاءَهُ المَوتُ فذَهَب بِه فَلَبِثتُم بَعدَه ماشاءَ اللهُ ، حتَّى يُطلِعَ اللهُ لَکم مَن يَجمَعُکم ، و يَضُـمُّ نَشرَکم ، فلاتَطمَعوا فِى غَيرِ مُقبِل ، و لاتَيأَسُوا. مِن مُدْبِر ، فإنَّ المُدْبرَ عَسى أن تَزِلَّ بِهِ إِحدَى قائِمَتَـيْهِ ، و تَثبُتَ الأُخرَى ، فَتَرجِعَا حتَّى تَثْبُـتا جَمِيعاً.>> (خطبه 100 نهج البلاغه)

او (پيامبر) پرچم حق را برافراشت و در ميان ما به يادگار گذارد; آن کس که از زير سايه اين پرچم پاى پيش نهد از شريعت اسلام خارج گردد; و آن کس که از پيرويش سر باز زند به هلاکت رسد و سرانجام کسيکه زير سايه اين پرچم به پيش رود راه سعادت پيموده و به آن دست يابد.
پرچمدار اين پرچم با شکيبائى و آرامش سخن گويد; و با کندى و تأنى در اجراى کارها بپا خيزد; امّا چون بپا خواست بسى شتاب کند تا به پيروزى نهائى رسد; پس آنگاه که سر در گرو فرمانش نهاديد و با سرانگشت به سويش اشاره کرديد ، دوران او سپرى شده و مرگش فرارسد.
از آن پس ناگزير مدتى که مشيت الهى اقتضا کند در انتظار به سر بريد. آن گاه خداوند شخصيتى را برانگيزد تا شما vh جمع کند و پراکندگى شما را سر و سامان بخشد. پس به کسي که رو نکرده دل مبنديد و از آن که رو گردانده نااميد مشويد.

بن ابى الحديد پيرامون اين سخن مى گويد: جمله <<و دُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون>> کنايه از پيش آمدهاى مهم و رويدادهاى بى سابقه از قبيل دابة الارض، دجال، فتنه ها و کارهاى خارق العاده و وهم انگيز او، ظهور سفيانى و کشتار بيش از حد مردم است.
آنگاه مى نويسد: امام با ايراد جمله <<أَلا و إِنَّ مَن أَدرکَها>> به ذکر مهدى آل محمد(ص) پرداخته که از کتاب و سنّت پيروى مى کند. جمله <<فِى سِترة عَنِ النَّاس>> بيانگر موضوع پنهانى و غيبت اين شخصيت والا مقام مورد اشاره است.
سپس مى گويد: اين موضوع اماميه را در عقيده مذهبى (ولادت حضرت مهدى) سودى نبخشد. هرچند پنداشته اند سخن امام تصريح به گفته آنها درباره غيبت مهدى است، زيرا جايز است که خداوند اين چنين امامى را در آخر الزمان بيافريند و مدتى در پنهانى بسر برد ، و داراى مبلغين و نمايندگانى باشد که دستورات او را به اجرا در آورند ، و از آن پس ظهور نمايد و زمام کشورها را بدست گيرد و حکومتها را زير سلطه خود درآورد و جهان را مسخر فرمايد.

اکنون توجه خوانندگان رابدين نکته جلب مى نمايد که ابن ابى الحديد از يکسو انطباق کلام اميرالمؤمنين(ع) را بر عقيده شيعه درباره حضرت مهدى ولادت و زنده بودن آن بزرگوار باور نکرده و رد مى کند و از سوى ديگر جايز و ممکن مى داند که حضرت مهدى(ع) پس از به دنيا آمدن، مدتى را در حال غيبت و پنهانى به سر برد و نمايندگان و مبلغين از طرف حضرتش به وظايف محوله دينى پردازند. آن گاه ظهور کند و رسماً مشغول به کار گردد.
بدون شکّ اين نظريه جز تعصّب ولقمه دور سر گردانيدن، توجيه ديگرى نمى تواند داشته باشد.
اگر ممکن باشد که آن حضرت بعد از به دنيا آمدن غايب گردد، پس همان نظريه اى را ارائه داده است که شيعه مى گويد. منتها با يک اختلاف غير اساسى و آن اينکه شيعه معتقد به ولادت امام زمان در سال 256 هجرى است و اين اعتقاد مبتنى بر ده ها حديث از ناحيه امامان معصوم (ع) و اعترافات بيش از يکصد نفر از مورخان و دانشمندان اهل تسنن است که در مقدمه بدان ها اشاره شد.
نيز علامه قندوزى در باب 74 <<ينابيع المودّة>> اين فراز از کلام امام را بعنوان مهدى موعود اسلام و مورد نظر شيعه ايراد نموده است.

منبع: مرکز نشر اعتقادات